Door Ellen Lommers.
Gisteren een begin gemaakt met de ‘K.I.P.B.docentenkrabbels’. Dat heb ik nou altijd; als ik ergens blij van word, dan gaat het borrelen, bruisen, enthousiasmeren, uitstralen, dan komen de ideeën vanzelf, het contact verdiept zich (met onderwerp, persoon, situatie, boek, muziek) en is delen een leuke manier om het weer wat neer te leggen. In deze novembertijd gaat het soms wat haperen, met grauwe kille dagen, missen van mensen en het contact met de wereld. Ook ik zit te veel achter beeldscherm, of op de bank. Maar dit is leuk!
Goed, “EFT meets SFT”, dat is waar ik gebleven ben en jij bent er nieuwsgierig naar geworden vermoed ik. Het 3-gesprek vanuit de VPeP met Juliette Beckers (EFT) en Helga Aalders (SFT), werd goed geleid door voorzitter Pieter de Jonge. Google de personen dan lees je al van alles en een artikel zal vast ergens volgen. Zij herhaalden ook kort de essenties van beide methodieken en hun persoonlijke ontwikkelingen daarbij. Groei en zelfactualisatie, maar ook hun “pad is niet zomaar over rozen gegaan”. Keuzes in het leven, registratie-nood, geld en werkplekken maken dat we als hulpverleners ergens belanden en hopen dat we ‘vrij’ genoeg kunnen blijven om dicht bij onszelf te blijven; voeling te houden met onze EMOTIES!
Een helder kader als start is van belang; de casusconceptualisatie. Daar kun je verschillende ‘aanvliegroutes’ voor gebruiken, al naar gelang je studieachtergrond, je werkplek en ervaring. ‘So far so good’, dacht ik. Mijn eigen nieuwsgierigheid is door de jaren heen helpend geweest om open te staan voor allerlei nieuwe denkrichtingen en –combinaties. Om niet klem te raken in een dagelijks stramien waarin anderen zeggen wat ‘De Waarheid’ zou zijn en/of de ‘Gulden Middenweg’.
Naast de cliëntgerichte experiëntiële ontdekkingen (als basis) is het gelukt om mij ook andere richtingen toe te eigenen en zoveel als mogelijk tot integratie te brengen in mijn therapeutisch werk (denk aan: CGT, Systeem, EMDR, ACT, MBT, MBCT, spel/beeldend, focussing, SFT). Het gaat in essentie voor mij over emotionele betrokkenheid én het kunnen reflecteren; ons ‘dubbelbewustzijn’ is hard nodig in het werken met mensen. Dat is waar deze sprekers ook bij belandden: wat werkt in behandeling of begeleiding is “het leren empathisch te reflecteren op jezelf” en daar contact over te maken. Maar hoe moeilijk is dat als er bijvoorbeeld nog zo weinig ZELF aanwezig blijkt te zijn (denk aan de casus van Corinne Verheule op de ALV), dan heb je daar geen weet van als persoon en kan er het beste eerst meer gekaderd worden door de hulpverlener; emotie-educatie/psycho-educatie noemen we dat.
Separatie/individuatie is niet tot ontwikkeling gekomen…..er zit niemand in de lege stoel (lees in EFT-term)……..er is nog geen bewustzijn over de diverse kanten in zichzelf (lees in SFT-term)…………het kind (in onszelf) zit nog in de onderste bouwsteen (lees in Bouwsteen-termen van Truus Bakker)……en het is allemaal nog niet-gekend helaas, maar geeft wel klachten/gedrag/ lijden. Vaker is er ook wél zelfbeeld, zelfwaardegevoelens en introspectief vermogen. Gelukkig maar… Hoewel, als dit negatief het leven beïnvloedt, dan toch weer in onbewuste neigingen en patronen de persoon tot wanhoop brengt… wat dan?… wat heb ik nodig en hoe kom ik daar? Dan geldt toch: naar het voelen gaan, fysiek en welke emoties kom ik tegen, hoe kan het woorden krijgen in verbinding met de ander? De Katathyme Imaginatie is een prachtig ‘venster naar de binnenwereld’, tussen onbewuste en bewuste gewaarwording en verkenning. Samen kijken naar het dagdroom beeld: “K.I.P.B. meets….….?”
– Wordt vervolgd: door wie? ….