“Het woord ‘symbooldrama’ maakte me nieuwsgierig en zo kwam ik op de website van de Vereniging Symbooldrama terecht. Wat ik daar las maakte me nog nieuwgieriger. Ik had het gevoel dat het wel eens wat voor mij zou kunnen zijn.” Lees hier hoe spel- en beeldende therapeut Geeske Koldijk in aanraking kwam met de opleiding Symbooldrama en hoe zij de methode toepast in haar zelfstandige praktijk.
Wat heeft je bewogen om de opleiding te gaan volgen?
Toen ik de cursus Mentaliseren Bevorderende Therapie voor Kinderen volgde bij Centrum hecht zag ik dat verschillende MBT- therapeuten ook Symbooldrama therapeut waren. Het woord ‘symbooldrama’ maakte me nieuwsgierig en zo kwam ik op de website van de Vereniging Symbooldrama terecht. Wat ik daar las maakte me nog nieuwgieriger. Ik had het gevoel dat het wel eens wat voor mij zou kunnen zijn. Ik ben opgeleid als Humanistisch Geestelijk Verzorger en als Actief Beeldende Therapeut (antroposofische kindertherapie). Inmiddels bestaat mijn kleine zelfstandige praktijk vijf jaar, maar ik ben nog lang niet uitgeleerd! Bij Symbooldrama komen voor mijn gevoel mijn achtergrond als geestelijk verzorger (presentie en zingeving) en mijn huidige werk als therapeut voor kinderen (ervaringsgericht werken met beelden) samen, met daarbij de gedegen psychotherapeutische achtergrond van de methode.
Hoe is symbooldrama een aanvulling op je repertoire/ gereedschapkist?
Toen ik begon aan de opleiding was ik zoekende naar wat meer handvatten en houvast in een therapeutisch traject, met name in het werken met pubers. Met de jongere kinderen stroomde het vaak wel in hun spel of kunstzinnig werk, maar bij de pubers vond ik het zoeken naar een passende vorm of materiaal. Daarbij had ik soms het gevoel dat ik heel hard aan het werk was, zowel in voorbereiding als tijdens een sessie, in plaats van de pubercliënt zelf.
Na de basiscursus ben ik volop aan de slag gegaan met de dagdromen. Eén van de eerste dagdromen was die van een meisje van 10 jaar dat geen fijne start in het leven heeft gehad en als kleuter bij haar ouders is weggehaald. Aan het einde van de dagdroom met het motief ‘boom’wilde zij lekker gaan zitten in het gras bij de ondergaande zon. Toen ik haar vroeg hoe ze daar zo zat zei ze “Zo, zoals ik bij mama in de buik zat.” Ze zat in foetushouding op haar stoel. Dat beeld was zó raak… Dat ontroerde me enorm en maakte dat ik zeker wist dat ik me verder wilde scholen als Symbooldrama therapeut.
Symbooldrama heeft veel gemeen met speltherapie, alleen dan zonder alle materialen en met misschien nog wel meer vrijheid om eigen beelden te maken. Dat de beelden uit de dagdroom zo eigen zijn en de rol van mij als therapeut volgend en steunend vind ik heel mooi en het past mij ook goed om op deze manier te werken.
Ik doe nu met bijna alle cliënten wel een dagdroom in de beeldvormende fase. Soms wordt het dromen en tekenen (of spelen, kleien, schilderen) een therapeutisch traject op zich als ik merk dat het past bij een cliënt. Andere keren kies ik voor af en toe een dagdroom die dan weer een aanzet geeft voor een serie spelsessies bijvoorbeeld.
Wat is behulpzaam geweest uit de literatuur/ opleiding waar je echt wat aan hebt in de praktijk?
In de eerste plaats heb ik het gevoel te boffen met de docenten die ik in de opleiding tref. Han van Rijt, Ellen Lommers en Sandra Ruyling zijn ieder op hun eigen manier ervaren en gul in het delen van hun kennis en ervaring in het werken met Symbooldrama. Ik heb me, als toch wat vreemde eend in de bijt wat vooropleiding betreft, zeer welkom gevoeld. Ook met de groep medestudenten, met allen verschillende achtergronden en werkplekken, heb ik het getroffen. Zowel in de basiscursus als met het vaste groepje dat vervolgens de supervisie en het middenniveau is gaan doen ervaar ik een open en enthousiaste sfeer die maakt dat ik uitkijk naar iedere opleidingsdag.
Het zelf ervaren van de dagdromen en het oefenen met elkaar vind ik misschien wel het meest waardevol. Ik heb zelf gevoeld dat de beelden in de dagdromen echt van mij zijn, dat ze mij iets zeggen, vaak zonder dat ik dat concreet onder woorden kan brengen. Het is echt “voelbaar van mij”. Ik voel dat ik volwassener ben geworden en beter keuzes kan maken door de dromen die ik zelf heb gehad. Na de basiscursus ben ik trotse eigenaar geworden van een IJslands paardje. Dat was een sluimerende wens die een laatste zetje heeft gekregen. Ook in mijn werk voel ik me zekerder en heb ik inderdaad gereedschap in handen gekregen om wat meer achterover te kunnen leunen en te vertrouwen op wat zich bij mijn cliënt ontvouwt. Dat heb ik echt te danken aan het zelf ervaren van Symbooldrama, als cliënt en als therapeut.
Daarnaast natuurlijk ook de literatuur, die ik ontzettend boeiend vind. Zowel de nieuwere literatuur en artikelen die de docenten aanleveren, als het dikke Duitse boek van Leuner. Het geeft me letterlijk een gewichtig gevoel als ik daaruit gestudeerd heb! En soms ook wat weerstand bij de toch wel wat ouderwetse standpunten over het huwelijk bijvoorbeeld. Dat wordt wat als ik zelf het motief “koets” mag gaan dagdromen…
Heb je iets gemist in de opleiding waar je wel naar verlangt?
Nee, ik ben gewoon heel enthousiast en tevreden!
Geeske Koldijk
www.beeldenrijk.nl