Op 29 december 2020 is Truus Bakker overleden. Zij is één van de grondleggers van de Vereniging Symbooldrama in Nederland, waar we haar zeer dankbaar voor zijn! Als secretaris heeft ze daartoe veel werk verzet. Samen met Margret d’Arcais heeft Truus de opleiding Symbooldrama in Nederland een eigen kleur gegeven.
Truus en Margret (d’Arcais) waren voortdurend bezig met nieuwe ontwikkelingen op het gebied van psychotherapeutische behandeling en theorievorming. Zo herinner ik me dat zij ontdekten dat er een directe relatie bestond tussen oogbewegingen en het losmaken van emoties. Een voorloper van wat decennia later geprotocolleerd in EMDR werd voortgezet. Verder ontwikkelde Truus een helder overzicht in hechtingsprocessen door middel van de bekende en veelgebruikte bouwstenenkaart. Deze wordt inmiddels al jaren veelvuldig gebruikt in hechtingsgerichte opleidingen en behandelingen.
Maar naast dit soort ontwikkelingen, stimuleerde ze juist ook het nemen van ruimte voor intuïtie en creativiteit in de psychotherapeutische ouder-kind behandeling. Een altijd nieuwsgierige belangstelling kenmerkt haar beroepshouding. Een jaar geleden mocht ik samen met Nicoline Gieskes de boeken van Truus uitzoeken om op het congres te kunnen verkopen. Daarbij ervoeren wij hoe breed Truus georiënteerd was op het gebied van psychotherapie.
Mede door Truus ben ik in 1988 aan de opleiding Symbooldrama begonnen. Tot op de dag van vandaag heb ik nog altijd plezier van wat ik in die periode heb geleerd. Mijn herinneringen aan haar gaan echter verder terug, naar 1976. In dat jaar werkte ik als stagiaire psychologie bij het Medisch Opvoedkundig Bureau in Leiden. Als onzekere student voelde ik me opbloeien in het hartelijke en betrokken vertrouwen dat Truus gaf. In het werk op de kindergroep die wij samen draaiden leerde ik op mijn eigen inzichten te durven vertrouwen.
De opleiding symbooldrama bij Truus, Margret en Gerard (Lange) was een kostbare ontdekking van de mogelijkheden van psychotherapie en mijn eigen ontwikkeling. De supervisie onder leiding van Truus leverde altijd onverwachte gezichtspunten en emoties op zoals bij het bespreken van de tekeningen naar aanleiding van een dagdroom. De inzichten van Truus waren voor mij hierbij van blijvende waarde. Door haar lezingen en cursussen wist Truus steeds weer nieuwe mensen enthousiast te maken voor deze vorm van therapie.
Truus was zo betrokken bij Symbooldrama dat het moeilijk voor haar was het los te laten. Die stap terug heeft Truus, helaas door haar dementie, gedwongen moeten doen. Gelukkig kunnen we terugkijken op een mooi afscheidscongres.
Nu zij is overleden zou verdriet de boventoon in de emoties kunnen spelen. Maar het gevoel van dankbaarheid en blijheid overheersen bij mij als ik aan haar denk. Truus heeft veel inspiratie en kennis achtergelaten, waarmee ze nog lang voortleeft. We zullen haar niet vergeten!